رگ

ماه خون می‌گرید بر ناله‌های اَرَس

قرص ماهِ کامل، می‌درخشد و فانوس‌ها همچون ستارگان نورافشانی... هوا به‌غایت خُنک و اَرَس بر پهنه مام وطن جاری... این اولین نکته قوت نمایش رگ است. صحنه روشن می‌شود، سربازی از میان تماشاگران به‌سوی صحنه می‌رود و نامه‌ای را برای مادرش می‌نویسد و همچون راوی صحنه به صحنه همراه تماشاگران است. نامۀ بی‌نام و نشان را برای مادری که گویا همان سرزمین آبا و اجدادی‌مان است می‌نویسد و در آن قصه سربازان وطن را بازگو می‌کند.

مکان مرزبانی ارس است و 3 سرباز در پست‌های نگهبانی هستند. ماجرا با طنز کلامی و رفتاری این سربازان که با لهجه ترکی صحبت می‌کنند آغاز می‌شود و روابطشان صدای خنده تماشاگران را بلند می‌کند. همچنان که نمایش روبه‌جلو پیش می‌رود؛ تماشاگران غرق شادی و خنده می‌شوند. اما قرص ماه انتهای صحنه هشداری شوم به ما می‌دهد و هرلحظه رنگش از نقره‌ای به سرخی خون می‌گراید که نشان از خبری بد برای تماشاگران است.
سه سرباز در پاسبانی از اَرَس با پیشروی ارتش شوروی به مرزهای ایران مواجه می‌شوند. درحالی‌که در انتظار نیروهای کمکی ارتش از مرکز به مقاومت ادامه می‌دهند؛ ناگهان تلگرافی مبنی بر عدم مقاومت در برابر متجاوزان از سوی تهران می‌آید و آن‌ها را ناامید می‌کند. اما رگ غیرتِ ایرانی آن‌ها اجازه این تجاوز را برنمی‌تابد و خودخواسته و بدون هیچ اجباری در آنجا می‌مانند و اینجاست که بر طبق آنچه در متن نمایش آمده است: رگ که بجنبد عشق آغاز می‌شود...
در میان خنده‌های تماشاگران و در میانۀ اجرا، شُکی بر آن‌ها وارد می شود. تماشاگری که در این غوغای پر از دردسر زندگی امروزی به دنبال مفری برای آرامش است ناگهان به شهریور 1320 پرتاب می‌شود و این یادآوری تاریخ تاریکی که بر این مملکت گذشته خود از دیگر نقاط قوت این اثر است.
 انتخاب هوشمندانه متن و سوژه بکر نمایشنامه از سوی کارگردان از دیگر نکات قابل‌توجه است. ساختمان و ساختار متن استوار است. طنز در متن و اجرا کاملاً مقبول و قابل دفاع است. نمایش طنزی دلنشین دارد که بر بستر غمی عمیق و نهان ایستاده است. در طراحی صحنه به یک اتاقک نگهبانی ساده، ماه تمام انتهای صحنه و چند فانوس اکتفا شده که کاملاً به جا و معقول است.

(برگرفته از ایران تئاتر- سارا سالک)

کارگردان نمایش «رگ» - ایوب آقاخانی-عنوان کرد: اولین بار سر خاک سه عزیز مرزبان ایرانی رفتم و داستان زندگی‌ تا شهادتشان را شنیدم و برایم سوال شد که چرا تا به‌حال به زندگی آنها توجهی نشده و داستانی با این جذابیت چرا تاکنون در سینما و تئاتر ما جا نداشته است؟